Bir gün Ahmed Mekkî Efendi hazretlerinden nasîhat istediler. Onlara “Bâyezid-i Bistâmî” hazretlerinden bahsedip, şöyle anlattı:
Bu büyük zât, nefsini ıslâh için gündüz gece çalıştı.
Nice mücâhedeler yaptıysa da, ölmedi yine nefsi.
Çok üzülüp baktığında, hâlâ “Gurur” ve “Kibir” gördü nefsinde.
Ömür boyu Rabbine kulluk etmiş, Ona lâyık ibâdet yapmayı çok istemişti.
Ama yine de Ona lâyık olmamıştı namazları.
Sonunda Allaha boyun büküp;
- Yâ Rabbî, bunca yıldır gayret ettimse de, yine sana lâyık ibâdet yapamadım. Namazlarım, Bâyezid’e yakışır oldu hep, dedi.
Kendisi diyor ki:
- Kırk sene, riyâzet yapıp nefsimle uğraştım. Onu öldürmek için, yıllarca çile çektim. Ve “Yâ Rabbî, senin rızâna, ne sûretle kavuşurum? diye yalvardım.
O anda gâibten;
- Şu testinle şu abân gönlünde bulundukça, Ona kavuşman olmaz! diye bir ses geldi.
O “Testi” ile “Abâ”yı çıkardım kalbimden.
Ancak kazanabildim Rabbimin rızâsını.
