Derecesi yüksek olan kimselerin cenazesini melekler gelerek taşır. Peygamber Aleyhissalatu Vesselam yanında Eshâb-ı kirâmdan bazıları olduğu hâlde süratle savaşta ağır yaralanan Sa’d bin Muaz’ın evine gidiyordu. Yolda süratli gitmeleri sebebiyle Eshâb-ı kirâm “Yorulduk yâ Resûlallah!” dediler. Bunun üzerine, Peygamber efendimiz:
- Melekler Hanzala’nın cenâzesinde bizden önce bulundukları gibi Sa’d’ın da cenâzesinde bizden önce bulunacaklar. Biz önce yetişemeyeceğiz, buyurarak hızlı gitmelerinin sebebini açıkladı. Peygamber efendimiz, Sa’d bin Muaz’ın yanına gelince onu vefât etmiş olarak buldu. Baş ucuna durup, Sa’d bin Muaz’ın künyesini söyleyerek:
- Ey Ebâ Amr! Sen reislerin en iyisi idin. Allah sana saâdet, bereket ve en hayırlı mükâfatı versin. Allaha verdiğin sözü yerine getirdin. Allah da sana va’dettiğini verecektir, buyurdu.
İçeride Sa’d bin Muaz’ın cenâzesi yalnızdı. Başka kimse yoktu. Resûl aleyhisselâm adımlarını gayet geniş açarak evin içinde yürüyordu. İçeride bir müddet durdu. Sonra dışarı çıktı. Çıkınca, “Yâ Resûlallah, niçin öyle yürüdünüz?” denildiğinde: “Böylesine kalabalık bir mecliste bulunmadım, melekler dolmuştu. Meleğin biri beni kanadı üzerine aldı da ancak öyle oturabildim” buyurdu.
Sonra, Sa’d bin Muaz’ın lâkabını söyleyerek: “Sana âfiyet olsun yâ Ebâ Amr! Sana âfiyet olsun yâ Ebâ Amr! Sana âfiyet olsun yâ Ebâ Amr” buyurdu.
Peygamber aleyhisselâm cenâze namazını kıldırdı, cenâzesini taşıdı. Eshâb-ı kirâm, Sa’d bin Muaz’ın cenâzesini taşırken: “Yâ Resûlallah! Biz böyle kolay taşınan cenâze görmedik” dediler. Bunun üzerine: “Melekler onu taşıyorlar” buyurdu. Cenâzesi giderken münâfıklar da kötülemek için ne kadar da hafif dediklerinde, Peygamber aleyhisselâm: “Sa’d’ın cenâzesine yetmiş bin melek indi. Şimdiye kadar yeryüzüne bu kadar kalabalık hâlde inmemişlerdi” buyurdu.
Ebû Said-i Hudri, dedesinin şöyle dediğini nakletmiştir: “Sa’d bin Muaz hazretlerinin kabrini kazanlardan biri de bendim. Ona kabir kazmaya başlayınca biz kazdıkça etrafa kabirden misk kokusu yayıldı.”
